Wie ben ik (uit het card-deck Vrijheid in Liefde)

Wie ben ik

Als ik alle rollen loslaat

Als ik alle maskers en kaders laat vallen

En naakt in de wereld sta

Wie ben ik 

Als ik geen kind of ouder ben

Geen geliefde of bevriende

Wat blijft er dan nog over

Wie ben ik

Wanneer ik niet warmhartig ben

Of slim of knap of getalenteerd

Maar gewoon die wie ik ben

Wie ben ik

Als ik even niets meer doe

Niet beweeg, er geen actie is

Er alleen maar stilte is

Wie ik ben

Is licht en lucht en goed genoeg

Is energie en prachtig en mooi

Precies zoals ook jij

Zoals jullie weten zijn de afgelopen maanden intens geweest voor mij. Ik heb me uitgedaagd gevoeld tot op het bot om uit alle gedoe en woelingen te destilleren hoe ik ermee wil omgaan. Hoe wil ik in het proces van het beëindigen van mijn huwelijk staan? Hoe wil ik me verhouden tot mijn (ex)partner wanneer de liefde zo drastisch van vorm verandert? 

Wie ben ik wanneer ik niet meer gezien wordt in het licht van liefde, maar door het filter van angst en boosheid? Hoe beweeg ik mij in een situatie waar ik niet voor gekozen heb en waar ik niks over te zeggen heb. En hoe hou ik mijn hart open wanneer het zo’n diepe pijn doet?

En ik moet zeggen: het gaat goed met me. Het gaat echt heel erg goed met me. Ik reis rustig door alle lagen pijn en verdriet heen. Ik laat alle frustratie en boosheid door me heen stromen zonder dat ik er iets mee hoef te doen. Ik erken het, voel het en laat het weer gaan. Ik hou mijn hart open in alles wat het voelt en spoel het keer op keer op keer schoon met mijn tranen.

Diep in mij voel ik de ontspanning wanneer ik mezelf toestemming geef om de liefde te laten blijven stromen. Om met compassie naar ons allebei en naar onze kinderen te kijken. Om met respect voor elkaars en ons eigen proces er doorheen te kunnen bewegen. Om los te kunnen koppelen zonder de ander te hoeven laten vallen. Ongeacht wat de ander doet en zegt, ik kies mijn eigen pad en mijn eigen weg. De weg van Liefde.

Het bijzondere om te ervaren is: ik heb nog nooit eerder zo’n volledig contact met liefde gevoeld. Ik ben gelukkig, oprecht gelukkig met mijn leven. Ondanks dat ik het helemaal niet leuk vind, zou ik toch niets willen veranderen. Ik ruim mijn huis op, mijn systeem op en ik voel steeds maar dat er nog veel meer mooie delen van mij onder de rommel vandaan komen. En dat is een wonderbaarlijk mooi proces.

Er zijn zoveel mooie en lieve mensen om me heen die me steunen waar ik het goed kan gebruiken en die me met rust laten waar ik dat het hardste nodig heb. Ik voel overal een diep vertrouwen in mij vandaan komen. En dat helpt mij om dat vertrouwen ook diep in mijzelf te voelen. Ik kan dit hebben, ik kan dit aan. Ik heb geen idee hoe ik dit moet doen, maar iedere stap zal zichzelf wel aandienen.

En dit is allemaal geen prestatie van mij hè. Juist niet. Ik doe helemaal niet iets goed, ik doe gewoon wat het beste bij me past. Waar ik me het meest in kan ontspannen. Waar ik me goed bij voel. En soms is dat hartstikke moeilijk op momenten, maar uiteindelijk is het de makkelijkste manier. Je kunt de manier waarop ik door dit proces heen ga inspirerend vinden, je mag met liefde naar me kijken, maar vergeet vooral niet dat het niet gaat over wat ik doe, maar juist over zijn wie ik ben.

Ik zou doodongelukkig worden wanneer ik van allerlei harde oordelen zou moeten vellen. Over mezelf of over de ander. En dat ik daar dan ook nog in moet geloven. Ik zou kapot gaan wanneer ik in schuld zou blijven denken, of in slachtofferschap. Daar kan ik niet in ontspannen, dan red ik het gewoon niet om de dagen op een fijne manier te leven. Om er voor mijn kinderen te kunnen zijn.

Juist in deze maanden kom ik zo dicht bij mij. En mag ik echt helemaal mezelf zijn van mij. Ik hoef niet in de oordelen van buitenaf mee te gaan. Niet over mij en ook niet in de oordelen over de ander. Ik mag ons allebei hoog houden, eren voor wie we beide zijn. En ik mag ook boosheid voelen. En verdriet. En teleurstelling. En dat mag ook weer overgaan en dan mag er gewoon liefde zijn.

Eerlijk waar, ik doe niets goed en niets fout. Ik doe het gewoon op mijn manier. Ik doe het zoals mijn hele systeem zegt dat het goed is. Ik ben zo eerlijk mogelijk, zo helder mogelijk, juist ook naar mijn eigen donkere stukjes. Niet omdat dat een soort van beter of spiritueler is, maar omdat ik voel dat het de enige manier is waarop ik hiervan kan groeien. Ik heb niks aan het verexcuseren van mezelf. Of van de ander. Ik heb wat aan helderheid en groei.

Natuurlijk zijn er oordelen van buitenaf. Veel mensen vinden iets van mij, van de ander, van de manier waarop het gaat. En als ik iets heb geleerd is het wel dat ik kan luisteren naar de aangeboden mening, maar dat ik deze niet hoef aan te nemen. Meningen gaan over degene die de mening heeft, niet over het onderwerp. En soms helpt het me verder en dan ben ik dankbaar dat ik het kan integreren in mij. En soms laat ik het bij de ander, omdat het niet voor mij werkt, domweg niet mijn waarheid is.

In alle turbulentie zorgt dit voor een enorme rust. Ik kan me meer en meer verbinden aan wat ik graag wil. Vanuit de gegeven situatie kan ik rustig gaan voelen hoe ik daar op de korte en lange termijn mee om wil gaan. Hoe ik vanuit het ervaren van verlies en gebrek juist weer overvloed kan voelen. Ik wil mijn vrijheid en mijn liefde voelen. Niet ondanks wat er nu speelt, maar mede dankzij.

Het leven werkt voor mij. Ook nu. In alle opruimwerk, in alle schoonmaakwerk in mijn Innerlijke Schatkamer werkt het leven op een magische manier voor mij. Juist omdat ik trouw ben aan mezelf. Aan de manier waarop ik in het leven wil staan. Niet alleen maar blij en positief, maar altijd liefdevol en met compassie. Voor mij en voor iedereen om me heen.

Zo, dat wilde ik jullie even laten weten lieverds. 

Heb een heerlijk weekend.

Lieve groet

Manon