In ieders leven komen stormen voor. En zeker in de afgelopen maanden zijn er talrijke geweest. Langzamerhand komt de wind tot rust en daalt het stof neer. Tijd om te treuren om wat niet meer is, te reflecteren op wat er in mij leeft en op te staan om te kijken naar wat er zich nu wil manifesteren.
In relaties kunnen we heel veel taken op ons nemen. De taak om elkaar veilig te houden, de taak om voor elkaar te zorgen, de taak om op ons te laten oefenen wat nog niet helemaal eigen is. Het is ook allemaal niet erg om te doen. Het is zo mooi wat je voor elkaar kunt betekenen. Maar laten we er geen taak van maken. Laten we het terugbrengen tot een beweging in het nu, geen vaststaande taak die altijd moet.
Deze zomer heb ik geoefend met het loslaten van controle over mijn buitenwereld. Niet fixen, niet dwingen, niet vormen, niet controleren. En wat vind ik dat soms nog moeilijk zeg! Ik heb met verbazing gekeken naar het woelen, wurmen, en in bochten wringen van mijn ego dat steeds maar de teugels wilde grijpen en vasthouden. Ik heb erom gehuild en ik heb heel hard om mezelf gelachen.
Het voelt heel fijn als mensen mij begrijpen. Wanneer ik diep kan voelen dat ik gezien wordt voor wie ik ben. Dat ik geliefd wordt voor wie ik ben. Heerlijk. Maar het voelt nog fijner wanneer ik mijzelf begrijp. Wanneer ik mijzelf zie en liefheb. Eens in de zoveel tijd is het belangrijk om nog eens op te schrijven wat ik belangrijk vind. Voor mij in relatie tot een ander. Een gebruiksaanwijzing so to speak... Heb jij dat wel eens gedaan voor jezelf?
Lees dit artikel in Nieuwetijdskind magazine.
Ik heb verschillende mensen in mijn leven. Verschillende mensen waar ik op een geheel eigen wijze van houd. De een is niet beter dan de ander, niet meer of minder. Maar uniek in zijn of haar eigen zijn. Ik heb ook een aantal mensen in mijn leven die ik zielsrelaties noem. Ook niet beter of minder dan anderen, maar anders. Deze relaties zijn heel intens. Intens helend, intens triggerend, intens liefhebbend. Mijn zielsfamilie.
Wanneer we ons hart volgen, helemaal onszelf zijn, kan het gebeuren dat we daarmee de pijn in het hart van onze geliefden raken. De neiging is dan om terug te krabbelen. Om de pijn van de ander leidend te laten zijn in het volgen van ons hart. Maar dat is juist niet wat je volgens mij moet doen. Je mag altijd van koers veranderen, last hebben van voortschrijdend inzicht, of wat dan ook. Maar zorg dat je de ander in zijn of haar kracht laat. En gebruik vooral niet de pijn van de ander als excuus om niet je eigen werk te doen.
Verdriet is een prachtige vriend. Het is een vriend die me de geheimen van mijn leven leert kennen. Die me in contact brengt met alles wat er tussen mij het leven van mijn verlangens in staat. Het is een vriend die me de poorten naar mijn groei laat zien. Het is een welkome vriend. Alleen niet iedere dag, niet ieder moment. Dan wordt het van een mooie vriendschap een vastklamp relatie. Dan verdwijnt de toegevoegde waarde.
Lees dit artikel in Nieuwetijdskind Magazine.
Wanneer je iemand ontmoet die je hart op zijn kop zet, die de vlinders in je buik wakker maakt, is er niets fijner dan daar helemaal induiken. In dat gevoel dat alle mooie deuren in jezelf open gaan. Dat je de ander in zijn of haar stralende licht ziet, maar zeker ook dat je ineens je eigen stralende licht kunt zien en je voelt hoe je liefde zich zonder grenzen vergroot.
Een boek over ontmoetingen van ziel tot ziel en hoe zij de weg in jou vrijmaken naar onvoorwaardelijke liefde.
Het boek is verkrijgbaar als paperback, ebook en luisterboek.
» Info & bestellenIn deze groep deel ik mijn zoektocht naar al mijn schatten in mijn Innerlijke Schatkamer en nodig ik je uit om mee te gaan op expeditie naar jou.
Naar de FacebookgroepNieuwsbrief
Een onregelmatig verschijnende nieuwsbrief met mijn nieuwste artikelen, tips over interessant leesvoer en andere juweeltjes.